Yaş ilerlemeye başladığında insan geçmişiyle daha çok ilgilenmeye, anılarıyla daha çok yüzleşmeye, dostlarıyla daha fazla zaman geçirmeye çalışıyor. Bunu en hızlı yapmanın yolu da sosyal medya. En sağlıklı yapma ise bence kişisel internet siteleri. 

    Bu amaçla ben de yaklaşık 12 yıl önce Zile’de çalıştığım sırada kıymetli kardeşim İsmail KÜÇÜKALİ’nin teşviki ve teknik desteği ile fatihaksoy.com.tr adlı bu siteyi sanal ortamda oluşturduk. Site faaliyete geçtiğinden beri de fırsat bulduğumda burada fotoğraflarımı paylaşmaya, gezi izlenimlerimi aktarmaya, aile ve yaşama dair duygularımı yazıya dökmeye çalıştım. İnternet sitesine haber ve fotoğrafı doğru şekilde yüklemek oldukça zahmetli. İsmail Hoca’mın site altyapısını yenilemesinden sonra artık daha aktif olarak sitede yazı yazmaya başlayacağım.

    Meslek ile ilgili burada paylaşım yapmamaya veya en alt düzeyde yapmaya daha önce olduğu gibi yine özen göstermeye devam edeceğim.

    Teknolojinin en güzel yönlerinden biri de sosyal medya ve özellikle web siteleri. Yıllardır görmediğimiz ve iletişimimizin tamamen koptuğu birçok arkadaşımızı, dostumuzu sosyal medya aracılığı ile bulmadık mı? Bulduğumuzda yılların hasreti ile o eski günlere dönmedik mi? Bizim çocukluk ve gençlik dönemimizin ilk yıllarında cep telefonu yoktu. Genelde ev telefonları verilir, okulların son sınıflarında da hatıra defteri tutulurdu. Hiç olmazsa adres defterine sınıftaki arkadaşların adresi ve varsa ailesinin ev veya iş telefonu yazılırdı. Zamanla şehirlerin telefon kodları değişir, 5 veya 6 hane olan telefon numaraları 7 haneye çıkar, verilen adreslerden aileler yaşam koşulları gereği taşınırdı. Böylece her zaman görüşebileceğimizi umduğunuz arkadaşımız ile irtibatımız kopmuş olurdu. Taşındığı yeni adres bilinmez, değişen telefon numarasından da ulaşmak mümkün olmazdı.

     Sosyal medya ile birlikte artık izini kaybettiğimiz birçok dosta ulaşma imkanı doğdu. Zaten bir arkadaşa ulaşıldığında onunla birlikte en az bir iki arkadaşa daha ulaşmak mümkün oldu. Böylece yıllar öncesine dönmek, o duyguları tekrar yaşamak, anıları tazelemek, hayatı daha doya doya hissetmek olanakları oluştu.

   Trabzon Lisesi’nde rahmetli babamın ısrarı ve zorlaması neticesinde istekli olamasam da folklor ekibine girmiştim. Hiç başaramayacağımı düşünüyordum, başlangıçta da pek oynayamıyordum ama ısrarla devam ettim. Yarışmalara katıldık. Güzel arkadaşlar ve dostlar edindik.  Folklor bizim daha sosyal ve özgüvenli olmamızı sağladı. Nitekim görev yapığım tüm yerlerde de folklor ile ilgilenmeye çalıştım. Ayrancı/Karaman’da kaşık oyunu, Çamlıhemşin’de tulum ile Hemşin horonu, Datça’da Kerimoğlu ve Çökertme, Zile’de Tokat Halayı, Van’da Şemmame, Balıkesir’de Harmandalı öğrendik. Fırsat buldukça da bu oyunları oynadık.  Çalıştığımız yörenin kültürünü yaşamaya ve hissetmeye çalıştık.  Bundan keyif aldık ve mutluluk duyduk. 

     1988 yılında liseden mezun olarak ayrıldığım Trabzon’a 31 yıl sonra tekrar geri döndüğümde de birçok arkadaşa sosyal medyadan ulaşarak uzun yıllar sonra görüşme imkanı bulduk. Bu kez lise yıllarındaki folklor ekibindeki arkadaşlarla tekrar bir araya gelip görüşmek, birlikte yine horon oynamaya karar verdik. 4-5 gün gibi kısa süre içerisinde ekipteki çoğu arkadaşa ulaştık. Birçoğu Trabzon dışındaydı. Bayram nedeniyle Trabzon’da bulunan arkadaşlarla birlikte yaklaşık 12 arkadaş, folklor hocamız Ali Kemal Ağabeyimizin Maçka’da bulunan tesisinde buluştuk. Folklor koordinatörü Tarih öğretmenimiz Mustafa Bayram Hocamızın da bizimle birlikte olmasından büyük mutluluk duyduk. Buluşmamıza Almanya’dan, İzmir’den, İstanbul’dan, Samsun’dan katılan arkadaşlar da vardı. 33 yıl sonra birbirimizi görünce bazen ismimizi söyleme gereği duyduk. Kahvaltımızdan sonra kemençe sanatçımız eşliğinde 33 yıl önceki ekip olarak aynı horonu oynadık. Tabi bazı figürleri kısa geçtiğimiz gibi bazı figürleri de atladık. Yaş 50 civarı olunca o lise yıllarındaki horonu oynamak artık pek mümkün olmuyor. Daha sonra türküler söyledik, düz horon oynadık, Lise yıllarındaki ve folklor ekibindeki anılarımızı paylaştık. Uzun yıllar sonra karşılaşmış olsak da sanki hiç ayrılmamış gibi samimi, içten ve heyecanlıydık. Gelemeyen arkadaşlar çok üzüldüler. Önümüzdeki yıl daha önceden kararlaştıracağımız bir tarihte daha kapsamlı ve organize bir şekilde buluşmak üzere sözleştik.

     Folklor ekibimizin bu buluşmasını sosyal medya sayesinde başardık. Bazen günlük yaşantımıza gereğinden fazla girse de artık hayatımızın bir parçası gibi. Birçok düğünü, cenazeyi, etkinliği ilk önce sosyal medyadan öğrenmiyor muyuz?

     Ben de 12 yıl önce faaliyete geçirdiğim bu kişisel internet sitem ile yenilenen altyapısı sayesinde artık daha sıklıkla sizlere paylaşımda bulunacağım.

     Sağlıkcakla Kalın...